GESCHIEDENIS
San Sebastián de Garabandal ligt ten zuidwesten van de havenstad Santander in het noorden van Spanje en dit op ongeveer 600 meter boven de zeespiegel. De bewoners van San Sebastián de Garabandal noemen hun dorpje kortweg Garabandal. Onze-Lieve-Vrouw verschijnt zo’n 2000 maal in de periode vanaf 18 juni 1961 tot en met 13 november 1965. De ziensters zijn vier meisjes en heten Conchita González (12 jaar), Jacinta González (12 jaar), Marie-Cruz González (11 jaar) en Maria-Dolores Mazón (12 jaar). Drie van de vier ziensters hebben dezelfde achternaam, maar zijn geen familie van elkaar. Maria-Dolores wordt ook genoemd Marie-Loli en Loli. Bij een verschijning vallen de kinderen recht achterover op de grond. Hun hoofden blijven dan enkele centimeters boven de grond. In extase gaan de meisjes wandelend, met hun hoofd in de nek, voorwaarts of achterwaarts door het dorp naar de verschijningsplaats. Zij houden de ogen gericht op de Verschijning. Tijdens een extase bidden de kinderen zeer langzaam en aandachtig de rozenkrans. Vaak gaan zij via een bergwegje naar een bomengroep en later weer terug naar het dorpje.
Ten tijde van de verschijningen is Garabandal het armste en meest geïsoleerde dorp in de regio. De Heilige Sebastiaan is de patroon van de kerk en hierdoor is de naam van het plaatsje verklaard. Het dorp is het enige oord in de wijde omgeving waar de bewoners dagelijks in de kerk komen. In de gezinnen wordt de rozenkrans elke dag gebeden.
De verschijningen van Onze-Lieve-Vrouw vinden plaats in de periode dat het Tweede Vaticaanse Concilie wordt voorbereid. Dit gebeurt onder leiding van paus Johannes XXIII. Dit concilie wordt gehouden in de periode 1962-1965. Volgens Maria en menige gelovige is het gevolg van de algemene kerkvergadering een nieuwe afbraak van geloof en kerk.
De verschijningen van Onze-Lieve-Vrouw vinden onder meer plaats op de weg (la calleja), welke leidt naar een heuvel met pijnbomen, bij deze bomengroep (los pinos), voor en in de kerk, in de straatjes van het dorp en in huizen van de ziensters. Vanaf het kerkje is het naar de dennenbomen een kwartiertje bergop wandelen. De door een engel en Maria aangekondigde gebeurtenissen hebben wereldwijde uitwerkingen.
De eerste verschijning is op 18 juni 1961. In de avond dondert het plots. Iemand van grote schoonheid staat voor de vier meisjes en deze gedaante is omgeven door stralend licht, dat de kinderen niet verblindt. Zij zien een engel en deze verdwijnt zonder een woord te spreken. Deze engel verschijnt ook op 20 juni en de daarop volgende dagen. De engel zegt dat hij de aartsengel Michaël is. Op 1 juli 1961 zegt de engel dat Onze-Lieve-Vrouw van de berg Karmel komt. De engel heeft de meisjes voorbereid op de komst van Maria. Dit is ook in 1917 in het Portugese Fatima gebeurd. In Fatima is het de Engel van de Vrede en in Garabandal de aartsengel Michaël.
Op 2 juli 1961 is er de eerste verschijning van Onze-Lieve-Vrouw van de berg Karmel. Echter, voor Maria komt, bezoekt de aartsengel Michaël de kinderen. Maria verschijnt … Zij is in het wit gekleed, heeft een blauwe mantel om en een gouden kroon op. Maria draagt een bruin scapulier (twee stukjes stof) aan de rechterarm. Zij heeft lang, donkerbruin, golvend haar met een scheiding in het midden. De Verschijning heeft een smal gezicht, fijne neus en lieve mond. Haar voeten zijn onzichtbaar. De kinderen schatten haar leeftijd op zo’n 18 jaar. De Verschijning heeft een bijzonder mooie stem. Op vraag van de kinderen stelt de Verschijning zich voor als “Nuestra Señora del Carmen” ofwel “Onze-Lieve-Vrouw van de berg Karmel”. De kinderen vertellen aan anderen wat hen is overkomen. Echter, de pastoor van het nabij gelegen Cosio en onder andere ook van Garabandal, Don Valentin Marichalar, heeft weinig op met hetgeen de kinderen zeggen omtrent de verschijningen.
Op 18 oktober 1961 wordt de eerste, reeds aangekondigde boodschap van Maria bekendgemaakt. Dit gebeurt bij de kerk. De tekst is bestemd voor pastoor Don Valentin Marichalar om deze bij de pijnbomen voor te lezen. Op deze dag zijn duizenden mensen aanwezig in Garabandal en dit ondanks het slechte weer met veel regen. De boodschap gaat over veel offers brengen, veel boete doen, vaak het Heilig Sacrament bezoeken en goed van gedrag zijn, want anders komt er straf. Ook zegt Maria dat de beker zich vult en als de mensen zich niet veranderen, zal een zware straf hen treffen.
Op 18 juli 1962 gebeurt een groot mysterie, want een onzichtbare gever legt plotseling een hostie op de tong van Conchita González. Deze hostie is wit, blinkt en schittert. Het meisje is in extase en bewegingsloos. Zij opent de mond steekt de tong uit de mond en ontvangt het zichtbare offerbroodje. Hiervan zijn foto’s en ook een filmopname gemaakt.
In 1961 en 1962 verschijnt Maria vaak en menige dag meermaals. In 1963 zijn er bijna geen verschijningen, maar wel horen de kinderen inwendige stemmen. Onze-Lieve-Vrouw van de berg Karmel leert hoe de vier kinderen moeten bidden. Dit is het langzaam uitspreken van de woorden en deze goed laten doordringen, waardoor er besef komt omtrent de inhoud van het gebed. Van mensen ontvangen de kinderen voorwerpen. Tijdens verschijningen reiken de kinderen rozenkransen en meer van pelgrims aan Maria aan om deze door Haar te laten kussen. Daarbij houden de meisjes de blik gericht op de Verschijning. Artsen en psychologen sluiten de mogelijkheid van manipulatie uit. Ook onderzoeken deskundigen de kinderen. Echter, dit levert niets opvallends op. De kinderen worden als normaal gezien.
Op 18 juni 1965 zijn vele pelgrims aanwezig in Garabandal. Maria heeft aangekondigd dat er op deze dag een verschijning komt. Laat op de avond gaat Conchita via het rotsachtige bergwegje naar de pijnbomen. Ineens wordt een nieuwe, grote en mooie ster gezien. Dit puntig hemellichaam maakt een grote cirkel. Hierna komt er een andere, heldere ster. Eerst gaat deze boven het woonhuis van Conchita staan en daarna bij de pijnbomen om vervolgens te verdwijnen. De engel verschijnt en iets later Maria. Onze-Lieve-Vrouw van de berg Karmel zegt zich zorgen te maken over de eucharistie. Immers, de werkelijke tegenwoordigheid van Jezus in de Heilige Eucharistie wordt door geestelijken, theologen en anderen weer betwist. Dit is kritiek van Maria op de kerk. De woorden van de Verschijning zijn onder meer:
-Mijn boodschap van 18 oktober 1961 is niet volbracht en onvoldoende over de wereld bekend gemaakt. Daardoor is deze boodschap één van de laatste.
-De kelk heeft zich gevuld en loopt over.
-Vele geestelijken gaan de verkeerde kant op en trekken gelovigen met zich mee. Aan de eucharistie hechten mensen steeds minder waarde.
-Inspanningen zijn nodig om de boosheid van God af te wenden. Na vergiffenis vragen, volgt vergeving.
-Ik ben jullie Moeder en vraag aan jullie om je te beteren.
-Dit is één van de laatste waarschuwingen.
-Ik hou van jullie en wil niet dat jullie verloren gaan.
-Bidt oprecht, breng offers en Wij verhoren jullie.
De laatste verschijning is op 13 november 1965. Maria zegt voor al haar kinderen te komen om hen dichterbij de harten van God en Haar te brengen. Maria kust dat wat Conchita aan voorwerpen heeft meegebracht. Zij zegt, dat door de kus haar Zoon wonderen zal verrichten.
Volgens Conchita González heeft Onze-Lieve-Vrouw van de berg Karmel nog meer waarschuwingen gegeven, zoals er komt een straf, waaraan niemand zich kan onttrekken. Een ieder krijgt een waarschuwing om de eigen zondigheid te doen inzien. Het doel is om de goede mensen dichterbij God te brengen en voor anderen is het een aansporing zich te bekeren. Hierna komt het Grote Wonder en hiervan kent enkel Conchita González de datum. Dit wonder zal alleen in Garabandal zichtbaar zijn. Het gebeurt op een donderdag om 20.30 uur en duurt een kwartier. De aanwezige zieken genezen en iedereen zal geloven. Zowel de paus, als Pater Pio zullen het zien. Een lichtstraal zal boven een pijnboom blijven. Pas na het Grote Wonder worden de verschijningen door de kerk erkend. Dit wonder wordt acht dagen op voorhand aangekondigd. Dit Grote Wonder wordt gezien als een voorspelling van Conchita González en omtrent de profetische waarde ervan heerst twijfel.
Grote verspreiders van de boodschappen van Garabandal zijn Joey Lomangino en Luis Marie Andreu. Joey Lomangino is een blinde Amerikaan, die zijn leven heeft gewijd aan de verspreiding van de boodschappen van Maria in Garabandal. Hij zal zien op de dag van het Grote Wonder. De Jezuïetenpriester Luis Marie Andreu zet zich behoorlijk in voor het bekend maken van de boodschappen. Op 8 augustus 1961 neemt hij deel aan een extase van de vier meisjes. Hij ziet het gezicht van Onze-Lieve-Vrouw van de berg Karmel en ook het Grote Wonder dat komt. Tegen de pastoor van Garabandal zegt hij dat wat de meisjes hebben gezien waar is. Dezelfde avond sterft hij op 38-jarige leeftijd.
Ook de bisschop van Fatima is een grote helper bij het verspreiden van hetgeen Maria heeft gezegd te Garabandal. De toenmalige bisschop van Fatima, João Pereira Venancio, is overtuigd van de echtheid van de verschijningen. Hij raakt goed bevriend met de zieneres Conchita González en haar familie. Deze bisschop heeft Conchita meermaals bezocht in haar nieuwe thuisland Amerika. Dit gebeurt nadat hij haar in Fatima heeft leren kennen. In april 1982 zegt hij in het Heiligdom van Fatima, dat de verschijningen in Garabandal een voortzetting zijn van hetgeen Maria in Fatima heeft gezegd in 1917. Dit wordt versterkt door de woorden van Maria op 13 oktober 1917, de dag van de laatste verschijning in Fatima. Maria zegt dan, dat Zij Onze-Lieve-Vrouw van de berg Karmel is. Dit zegt Zij ook in Garabandal.
Sinds 1965 hebben vele geestelijken hun ambt verlaten, liturgische experimenten zijn uitgevoerd, maar deze zijn, volgens Onze-Lieve-Vrouw van de berg Karmel, in strijd met de katholieke leer en traditie. De boodschappen van Onze-Lieve-Vrouw in Garabandal leggen pijnpunten bloot, maar kerkelijke leiders negeren deze.
De verschijningen in Garabandal zijn door de Katholieke Kerk niet erkend. Na een onderzoek, door het bisdom van Santander, luidt de conclusie, dat het bovennatuurlijke niet vaststaat. Het bisdom stelt ook, dat een ziener haar woorden heeft herroepen. Volgens bisschop Vicente Puchol Montis, bisschop van Santander van 1965 tot in 1967, is er sprake van een vrijwillige herroeping. Typerend is dat hij enkele dagen na deze uitspraak, op 8 mei 1967, door een auto-ongeluk om het leven komt. Op 15 augustus 1967 zegt ziener Conchita González dat de zekerheid omtrent de verschijningen zich bij haar in de steek heeft gelaten. Echter, in Garabandal hebben zich uitzonderlijke gebeurtenissen voorgedaan in de jaren 1961-1965. Door een onzichtbare engel is de communie uitgereikt, de zieners hebben extases met steeds de nek achterwaarts en er zijn valpartijen door de zieners, zonder dat zij zich verwonden.
In 1978 verschijnt in de Verenigde Staten van Amerika het blad “The Magazine of Garabandal”.
De voorspelde wondertekenen zijn niet gekomen en daardoor ontbreekt de juiste helderheid omtrent de bijzondere gebeurtenissen in Garabandal.
BEDEVAARTSOORD
Het rijden van Cosio naar Garabandal, het dichtstbijzijnde dorp, gaat nu over een geasfalteerde weg. In de tijd van de verschijningen is het een ruim 5 kilometer lang karrenspoor volgen. In Garabandal aangekomen, houdt de weg op.
In het midden van het dorp Garabandal staat de bergkerk, welke is toegewijd aan de Heilige Sebastiaan. De kerk is een oase van rust om er te bidden, denken aan de tijd van de verschijningen en te genieten van de schoonheid van het interieur. Bij de verschijningen speelt deze kerk een relevante rol. Bij het afdak van de kerk zijn de vier kinderen, na het bidden van de rozenkrans, meermaals in extase geraakt. Ook hier hebben twee ziensters, Conchita en Loli, van een engel een onzichtbare hostie ontvangen.
Vlakbij het kerkje is een informatiecentrum. Hier zijn ook devotionalia, boeken en dvd’s te koop. In het centrum worden films over de verschijningen in Garabandal vertoond.
Het bezoek van de pijnbomen “los Pinos” is mogelijk na een bergweggetje te volgen en dit gedurende zo’n kwartiertje voorzichtig stappen. Het is een steil pad met afgesleten keien. Velen zijn hier geweest … Op de weg naar de dennenbomen is de aartsengel Michaël te zien. Hier is hij verschenen op 18 juni 1961. Een afbeelding van Maria met engelen geeft de plaats van de eerste verschijning van Haar aan op 2 juli 1961. Iets verder staat een groot, wit Jezusbeeld. Daar begint de kruisweg en alle staties zijn in kleur en achter glas. Tussen statie 3 en 4 zijn gedenkstenen en groot beeld van Maria geplaatst. Dit is de verschijningsplaats van 18 oktober 1961. Een kapel van de aartsengel Michaël is er gemaakt. Ook staan er beelden van Padre Pio, Jezus, Jozef en Maria met kind. Bij statie 8 zijn de pijnbomen. Rechtsaf is er de Rozenkransweg. Bij de bomengroep staan banken en op dit wat hoger gelegen plateau hebben vele verschijningen plaatsgevonden. Het is een stille, mysterieuze plaats van gebed. Hier heeft Maria gezegd: “Deze plaats is heilig! God houdt veel van deze plaats.” De kruisweg gaat nog verder …
De commissie van het bisdom heeft de gebeurtenissen in Garabandal onderzocht. Echter, de leden van deze commissie zijn slechts een enkele keer in Garabandal geweest. Het onderzoek blijkt een farce te zijn. De objectiviteit is afwezig en dit geldt ook voor de diepgang van het werk. In 1967 komt de conclusie van hun werkzaamheden en deze luidt, dat voor de extasen van de vier meisjes een natuurlijke verklaring aanwezig is. Dit is opvallend, omdat artsen, psychiaters en theologen tot de bevinding komen, dat voor de verschijningen en extasen geen natuurlijke verklaringen zijn te vinden. Het gevolg van het onderzoek, dat in opdracht van het bisdom is gehouden, is geen erkenning van de verschijningen. Wellicht heeft “Onze-Lieve-Vrouw van de berg Karmel” zich in haar uitingen te kritisch over de kerk uitgelaten … In 1993 komt de bisschop van Santander met een brief en daarin is vermeld, dat het niet vaststaat dat de gebeurtenissen in San Sebastián de Garabandal bovennatuurlijk zijn.
BEREIKBAARHEID
Op de snelweg van Santander naar Oviedo is het de afslag nemen bij Cabézon de la Sel. Vervolgens de richting uitgaan van Puentenansa en daarna de weg volgen naar Cosio. Vanaf Cosio is het een klimmende en bochtige weg volgen, welke in San Sebastián de Garabandal aankomt.
Te bezoeken webstekken:
www.garabandalparroquia.com
www.garabandal.org
BELEVING
Na een autorit van ruim vijf uur van Lourdes naar Garabandal kom ik aan in het bergdorpje. Allereerst staat een bezoek aan het kerkje op mijn verlanglijstje. Ik wil Maria danken voor de veilige reis. Als ik voor het bergkerkje ben, sta ik op de plaats waar de vier kinderen vele extasen hebben beleefd. Vaak is dit gebeurd na het bidden van de rozenkrans, onder het afdak van dit kerkje. Het is ook op deze plaats dat een engel hosties geeft aan de kinderen.
Vervolgens ga ik naar binnen. Het schattige gebouwtje telt enkele Mariabeelden met en zonder kind. Een Fatimabeeld staat achterin dit kerkje. Ik zie ook een beeltenis van de Heilige Theresia en een van de aartsengel Michael. Deze engel is in gevecht met de draak. De temperatuur is aangenaam in dit godshuis en aanmerkelijk minder dan de 30 graden buiten. Wat dikke muren toch kunnen tegenhouden … Ik ga helemaal achterin het kerkje plaatsnemen; een plekje op de laatste bank. Boven mij is er de ruimte voor een koor. Dikke, oude, bruine, houten balken houden het gevaarte ruim twee meter van de grond. Hier zit ik wel veilig.
Vervolgens breng ik een bezoek aan het souvenirwinkeltje, rechts van het kerkje. Ik koop een vijftal medaillons met een stukje stof en een rozenkrans. Bij terugkomst heb ik wat aan enkele vrienden te geven. Dan is het tijd om een slaapplek met ontbijt te regelen. In een hotelletje raak ik in gesprek met Marianne Windmeijer van de Stichting Garabandal Centrum Nederland en met Michael Tubberty. Hij stelt zich voor als fotograaf en filmmaker. De cineast zegt beelden te hebben gemaakt voor het boek over het verhaal van Garabandal. We spreken af elkaar de volgende ochtend, na de mis, te treffen om een rondleiding in Garabandal te maken.
Om acht uur in de avond ben ik terug in het kerkje. Door zo’n 40 aanwezigen wordt de rozenkrans gebeden. Dit gebeurt in het Spaans. Ik doe mee in het Nederlands.
De volgende dag ben ik vroeg in de ochtend in het kerkje en neem plaats om te bidden. Wat later ga ik naar buiten en kijk wat rond. Ik zie een bank en daarop neem ik plaats om wat te lezen. Een half uur voor de Heilige Mis begint, luidt de kerkklok. Een kwartier nadien gaat de klok op herhaling. Iets voor tien uur luidt de klok weer. Drie keer is scheepsrecht. Het is tien uur en de viering van de eucharistie begint. Het altaar is nu verlicht. Ik zie de beelden schitteren door de verlichting. In het midden van het altaar staat de gewonde Sint-Sebastiaan. Links van hem bevindt zich Sint-Jozef met de jonge Jezus en rechts van de altaaropbouw heeft de Heilige Antonius van Padua een plaats. Boven het altaar zweven engelen. Aan de zijkant van het altaar staan twee grote beelden, namelijk het ene van Maria en het andere van Jezus. Een groot kruisbeeld met Jezus hangt ruim twee meter boven de vloer. Daaronder staat een groot schilderij van Jezus, die zijn rechterhand tot hoofdhoogte houdt. Iets later ga ik te communie, kniel op een bidstoel en ontvang de hostie. Aangezien ik achterin de kerk zit, ben ik als laatste van de ongeveer 40 aanwezigen aan de beurt. Ik ga terug naar mijn plaats op de achterste rij en boven mij laat het koor, bestaande uit een man en en vrouw, nog enkele liederen horen. De eucharistieviering eindigt met het lied Salve Regina, waarbij de pastoor zich richt tot het Mariabeeld. Hij staat pal voor het beeld en met de rug naar de kerkgangers. Na de mis krijg ik van de Nieuw-Zeelander Michael en de Nederlandse Marianne een rondleiding in de kerk. Het zijn de twee mensen, waarmee ik een dag eerder kennis heb gemaakt. Indrukwekkend vind ik de afgebeelde, zichzelf verwonde pelikaan, die de wacht houdt bij het Heilig Sacrament. Een legende vertelt, dat bij voedselschaarste de pelikaanmoeder in haar eigen huid bijt om met haar bloed de jonge pelikanen te voeden. Hierin hebben vroege christenen een symbool gezien, namelijk Christus met z’n zelfgave in de eucharistie. Ik hoor dat de kerk is gebouwd op een heuvel en overleden mensen. Het godshuis wordt aan de achterkant en zijkant ondersteund door flinke steenmassa’s. Het oude kerkje is na jarenlang restauratiewerk in 2011 weer in gebruik genomen. Het is dan 50 jaar na de eerste verschijning.
Na de bezichtiging van de kerk raken Nieuw-Zeelander Michael Tubberty, de Nederlandse Marianne Windmeijer en ik in gesprek. Michael vertelt dat hij de hele wereld afreist om foto’s en films te maken. Sinds 1971 komt hij in Garabandal en heeft over de gebeurtenissen hier foto’s en documentaires gemaakt, welke zijn uitgebracht in boeken en op dvd’s. Nadat we in een cafeetje koffie hebben gedronken, maken we een rondgang in het dorpje. Michael vertelt over de Mariaverschijningen, laat de huizen zien waar de ziensters zijn geboren en hebben gewoond. Ik zie de huisjes en krijg steeds meer het besef dat Garabandal in de tijd van de verschijningen uiterst armoedig is geweest en nu daar nog zichtbare sporen van nalaat. Michael wijst naar een berg en zegt dat eeuwen terug daar mensen woonden. Het gebied op de aangewezen berg heet Garabandal. Waar nu het dorp is, heette San Sebastián. Nu snap ik de naam van de plaats: San Sebastián de Garabandal. Verder praten we over de pijnbomen, de kruisweg en de berg. Ook vertelt Michael over Fatima en zegt, dat Garabandal wordt gezien als een vervolg op de verschijningen in Fatima. De Portugese verschijningsplaats en deze in Spanje kennen overeenkomsten als de aanwezigheid van een engel, waarschuwingen en mogelijke straffen, die Maria uit.
Een uur nadien is de rondleiding achter de rug en overhandigt Michael mij een geplastificeerd kaartje met de tekst “The message of Garabandal” en kust het, zoals Maria het wil. Dit bijzonder souvenir is voor een zeer goede vriend van me, die heel intens is begaan met Maria. Hij verdient het dit te ontvangen.
Later in de middag treffen we elkaar weer en met z’n drietjes gaan we naar het souvenirwinkeltje, dat vlakbij de kerk is gelegen. In deze zaak laat Michael boeken zien, waarin foto’s van hem staan over de gebeurtenissen in Garabandal. Hij nodigt Marianne en mij uit om in de avond, na het bidden van de rozenkrans in de kerk, bij hem langs te komen. Hij belooft dat het een filmavond wordt.
Die avond zijn Marianne en ik te gast bij de cineast, die over de hele wereld documentaires heeft gemaakt over onder andere Maria. Hij vertoont een van zijn dvd’s over de verschijningen in Garabandal. Later op de avond geeft hij aan ieder van zijn twee Nederlandse gasten een Engelstalige, uitgebreide versie mee van de gebeurtenissen in dit plaatsje. Michael zegt volgende week te vertrekken, want ander werk wacht. Hij gaat een documentaire maken en wellicht komt er ooit een speelfilm over Garabandal.
Twee jaar later bezoek ik opnieuw Garabandal en weer raak ik onder de indruk van de geschiedenis van Garabandal. Wat een armoede moeten de ziensters met hun familie, vrienden en bekenden hebben gekend in de jaren zestig van de vorige eeuw. Ik zie leegstaande, zwaar onderkomen huisjes, opgetrokken door grote, zware stenen, veel houten balken en nog meer planken. Was- en toiletruimte zijn niet in huis. Dieren, zoals koeien vlakbij in een aangrenzende ruimte, die warmte geven en ook is in menig huisje een houtkachel geplaatst. Een arme streek, die nog naar toen verwijst. Het is een dorp met erg smalle steegjes, waar de weg ophoudt. Een gehuchtje zonder school, geen bakker en ook een slager ontbreekt. Ik zie enkele kleine zaken, als twee souvenirwinkels, een boekhandel, een café en een winkeltje voor eerste levensbehoeften. Dat is er nog …
Wat is er nog meer buiten enkele leegstaande huisjes? Kleine woningen, enkele wat grotere optrekjes en een paar ruimere landhuizen maken het plaatsje voor een groot deel. Enkele mensen baten een pension uit en staan klaar om een maaltijd te bereiden. Dan is er nog een kerkje, de pijnbomen, een hotelletje en verder bergen, waar op de top geen bomen meer kunnen groeien, maar wel wolken op bezoek komen.
Enkele jaren later ben ik weer in Garabandal. Op weg naar de pijnbomen vergezelt een hond me. Na een kwartiertje kom ik op het plateau, waar de pijnbomen staan. Ik zie een beeld van Maria hoog tegen een boom hangen. Er staan enkele banken uitnodigend klaar voor zitters. Op één ervan neem ik plaats. Ik kijk naar de verschijningsplaats en raak in gebed. Wat later neem ik de weg van de Rozenkrans. Ook deze route gaat omhoog. De hond gaat weer met me mee. Het dier heeft toch veel meer talent dan ik om over de keien bergop en bergaf te gaan. De staties tonen me hoogtepunten uit het leven van Maria. Wat hier is te zien, komt me bekend voor, omdat ik hier al vaker ben geweest. Ik vervolg de weg en na een tijdje kom ik in het dorpje aan. Ik ben juist op tijd in het kerkje om de rozenkrans mee te bidden. Ik tel 20 aanwezigen en een priester op leeftijd bidt voor. Het kerkje, met een bijzonder altaar, vind ik wonderschoon. Het is is treffend “klein is fijn”. Na het rozenkransgebed ga ik het godshuisje rond en sta wat langer stil bij een groot schilderij met de voorstelling van Maria in het Mexicaanse Guadalupe.
De andere dag woon ik een eucharistieviering in het kerkje bij. Op het priesterkoor staan zeven voorgangers, allen in het wit en lichtgele gekleed. Zij worden voorgesteld; vijf Spaanse priesters en een tweetal komt uit Portugal. Ik tel 35 gelovigen in de houten banken. Het altaar staat helder in de schijnwerpers. Wat een schoonheid! Voor mij komt dit vooral door het Mariabeeld met een aura met 9 zichtbare sterren. Maria toont haar rood hart dat met doornen is omringd. Na de eucharistie wordt het Heilig Sacrament op de tafel van het priesterkoor gezet. Hiervoor wordt een tafeltje geplaatst en daarop komt een doorzichtige bak met de intenties van de afgelopen dag. Een uurtje later gaan de kunstlichten uit en dan is er enkel licht van zes kaarsen op de altaartafel. De priesters knielen voor het Heilig Sacrament en er wordt gebeden in dit nu schaars verlichte kerkje. Na afloop van de bijeenkomst wil ik foto’s maken van het interieur van dit bijzonder mooie godshuis. Echter, door de koster van dienst wordt mij dit niet toegestaan. Wat later dan maar …
De volgende dag ga ik naar de pijnbomen in San Sebastián de Garabandal. Ik wil er een langdurig verblijf van maken. Aangekomen op het plateau neem ik op een bank plaats. Van hier is een wijds uitzicht op bergen, dalen en bomen. Het lijkt wel een hemelsbreed panorama met akkergronden, bergpaden, huizen, koeien, mensen, schapen, vogels en … stilte. Op deze plek is veel gebeurd en gaat ooit nog meer plaatsvinden. Het verleden passeert met historische beelden uit de eerste helft van de jaren zestig van de 20e eeuw. Dan vinden hier te Garabandal Mariaverschijningen plaats. De toekomst …? Volgens de boodschappen uit de hemel gaan deze hier gebeuren, zo heeft de zienster Conchita Gonzalez verteld. Dit zal plaatsvinden tussen de oude, brede en hoge dennenbomen! Wordt het toch een eeuwig licht dat tussen de bomen blijft? Gaan velen dit waarnemen? Zien weinigen veel? Het zijn vragen van nu om ooit of nooit tot beantwoording te komen. Nu ik hier ben, ga ik in gedachten terug naar de beelden van jaren terug. Wat is er een massa volk! Echter, nu ben ik alleen. Wat een commotie in de eerste helft van de jaren zestig! Nu is daar geen sprake van. Hier heerst vredige stilte.
Ik merk dat enkele bomen zwart zijn aan de onderkant van de stam. Dat is toch niet van één kaarsje! Zijn er bezoekers geweest die Garabandal in een andere context hebben willen plaatsen? Ach, Satan heeft aanhangers en niet iedereen heeft dezelfde gevoelens, overtuigingen en passies. Datzelfde hoeft van mij zeer zeker niet, want daartoe ben ik overtuigd katholiek en uitgesproken liberaal. Echter, respect opbrengen voor anderen en in waarde laten wat niet van jezelf is, behoort voor mij tot de grondbeginselen van het leven. Opnieuw kijk ik om me heen. Er komen twee bezoekers naderbij. Zij knielen, maken een kruisteken en raken in gebed. Mijn voorstellingen gaan terug naar het verleden. Wat is hier veel gebeurd … Wat ben ik dankbaar hier te mogen zijn.
Meermaals ben ik in Garabandal geweest en voor mij is dit de meest intieme bedevaartplaats van Maria. Niet het massale van vele bezoekers, maar wel het vele van grootse, intense gevoelens.
Geplaatst: 22 mei 2020.
Laatste wijziging: 26 februari 2022
~~~
